AWESOME LEATHER SKIRT
11 lat temu
Archive for kwietnia 2014
Hitler bohaterem wszech czasów?
Powiem wam, co mnie od dawna
frustruje. Bohaterowie historyczni. Na dobrą sprawę uważam, że nie ma czegoś
takiego jak persona powszechnie uważana za godną podziwu.
No może i są takowe, ale nie
spośród dowódców. Dlaczego tak uważam? Ano dlatego, że każdy, ale to absolutnie
każdy znany przywódca doszedł do władzy po śladach czyjejś krwi. A nawet jeśli
nie doszedł do głosu poprzez mord, to potem jednak krew rozlał. Jakieś
przykłady? A mam.
Przykład
pierwszy – Juliusz Cezar
No czyż nie kojarzy się nam pozytywnie?
Wielki Rzym, na czele którego stał. Wieńce laurowe, wielkie batalie, w których
zawsze zwyciężał. O właśnie – batalie. Zastanówmy się – czy jest coś takiego
jak dobra wojna? Jaki konflikt zbrojny jest usprawiedliwiony? Może tylko taki,
gdy przyjdzie nam się bronić, generalnie nie popieram jakichkolwiek aktów
agresji mających na celu korzyści materialne/terytorialne.
A nasz Julek? Spójrzmy,
dziesiątki bitew, monstrualny rozrost Rzymu. To słynne już: „Alea iacta est” (kości zostały rzucone)
– gdzie w tym wielkość? Okey, Cezar był dobrym przywódcą. Odniósł całą masę
sukcesów, dokonał wielu trafnych reform. Zauważmy jednak, że dążył również do
ciągłego powiększania swego terytorium. Kosztem życia ludzi. Często nie mających
z Rzymem nic wspólnego ponad to, że jakiś tam władca chce włączyć ich ziemie w
swe posiadanie.
Przykład drugi – Napoleon Bonaparte
Jak to tak? Hejtować wielkiego
Napoleona („wielkiego” :])? Przecież postawił się carowi, był po stronie
Polaków, utworzył Księstwo Warszawskie! A i owszem, utworzył. I chwała mu za
to. Jednak i tutaj nie można powiedzieć, że Francuz był idealny. Przykładem
będzie choćby wojna z Hiszpanią, która pokazuje, że nawet dobrego sojusznika
Napoleon był skłonny zaatakować, o ile ten nie chciał zaspokoić jego żądań (a
próba wymuszenia wglądu w sprawy polityczne Hiszpanii i ustanowienie swego
brata na króla było żądaniem głupim).
Znów głupio przelana krew. I w
Hiszpanii, i pod Moskwą. Ilu ludzi w ogóle z wyprawy na Rosję wróciło? Ilu
zginęło w walce, a ilu padło z zimna? I to w imię czego? W imię ambicji moi
drodzy, w imię ambicji.
Przejdę teraz do sedna. W moim
mniemaniu taki Cezar czy Napoleon niewiele różnią się od Hitlera czy też
Stalina. Wszyscy mieli chore ambicje, żądzę wygrywania pomimo wszelkich
kosztów. Wysyłali swych ludzi do walki, by ci ginęli w imię swego wodza. Wodza,
który pojedyncze jednostki miał gdzieś (cytuję Stalina „Ja mam ludzi mnogo” –
na wieść o stratach w ludności poniesionych przez ZSRR), liczyły się tylko
sukcesy.
Oczywiście każdy z nich stawiał
przed sobą różne cele. Jednak co tak naprawdę sprawia, że Bonaparte czy też
Cezar kojarzą nam się jako wielcy wodzowie, a na samo wspomnienie o Hitlerze
czy Stalinie zgrzytamy zębami?
Otóż rozchodzi się tu moim
zdaniem o dwie rzeczy:
1* Historię
– im większy upływ czasu, tym z większym dystansem podchodzimy do pewnych
zdarzeń.
2* Punkt
widzenia zależy od punktu siedzenia – Bonaparte pomagał Polakom!!! Przepędził
Ruska! A Hitler i Stalin nas najechali, no to oczywiste, że są źli!!!
No właśnie – i tu mała
ciekawostka. Tacy Węgrzy na przykład nie oceniają Hitlera aż tak krytycznie jak
Polacy. Nie zapominajmy, że przez pewien czas byli jego sojusznikiem. Z kolei w
Rosji wciąż stoją pomniki Stalina. No i nie tylko tam.
Łatwo więc zaobserwować, że to,
co myślimy o konkretnych ludziach, zależy od tego, kim jesteśmy. I jak świeża
jest nasza pamięć (i dobra wiedza…) o nich.
Czy uważam któregokolwiek z nich
za bohatera? Absolutnie nie, ale nie oznacza to, że nie uznaję należnego im
miejsca na kartach historii.
Droga Krzyżowa w obrazach Jerzego Dudy Gracza
Hej!
Dziś będzie mało do czytania, za to całkiem sporo do oglądania i refleksji. Byłem ostatnio w Częstochowie, tam też natknąłem się na obrazy Jerzego Dudy Gracza. Przedstawiają one współczesną wersję Drogi Krzyżowej. Jak mawiał sam autor: "Nasza Golgota jest tu i teraz".
Pragnę tylko zwrócić uwagę na obecny motyw samotności. Jezus musiał mierzyć się z własnym krzyżem (dosłownie i w przenośni) samotnie. Jest to moim zdaniem istotne, ponieważ zaraz po zmartwychwstaniu następuje wybaczenie. Dzięki temu jako chrześcijanie dostaliśmy jasny przekaz - wybaczenie kluczem do zbawienia.
Obrazów jest 17, nie 14, to również dość istotna różnica. Co myślicie o takim ukazaniu Drogi Krzyżowej? Do mnie te obrazy trafiają jakoś bardziej. Może to przez swoją dosadność, może przez pewne łamanie barier. A może po prostu dlatego, że są umiejscowione w czasach, w których przyszło mi żyć.
Dziś będzie mało do czytania, za to całkiem sporo do oglądania i refleksji. Byłem ostatnio w Częstochowie, tam też natknąłem się na obrazy Jerzego Dudy Gracza. Przedstawiają one współczesną wersję Drogi Krzyżowej. Jak mawiał sam autor: "Nasza Golgota jest tu i teraz".
Pragnę tylko zwrócić uwagę na obecny motyw samotności. Jezus musiał mierzyć się z własnym krzyżem (dosłownie i w przenośni) samotnie. Jest to moim zdaniem istotne, ponieważ zaraz po zmartwychwstaniu następuje wybaczenie. Dzięki temu jako chrześcijanie dostaliśmy jasny przekaz - wybaczenie kluczem do zbawienia.
Obrazów jest 17, nie 14, to również dość istotna różnica. Co myślicie o takim ukazaniu Drogi Krzyżowej? Do mnie te obrazy trafiają jakoś bardziej. Może to przez swoją dosadność, może przez pewne łamanie barier. A może po prostu dlatego, że są umiejscowione w czasach, w których przyszło mi żyć.
Wypadek pod Chełmnem, czyli selekcja naturalna
Nie bardzo żywię się pożywką medialną jakimi są kolejne to
afery społeczne dziejące się na terenie naszego pięknego kraju. Nie bardzo
obchodzi mnie to, w jakim miejscu był pożar, komu komornik zajął mieszkanie,
jak żyje się Trynkiewiczowi czy też niejakiej MMM - Matce Małej Madzi.
Dlatego też o wypadku pod Chełmnem dowiedziałem się
przypadkowo. Z ciekawości przyjrzałem się sprawie bliżej. Jeśli ktoś nie wie,
to w nocy z 12 na 13 kwietnia grupa młodych ludzi (13-17 lat) zabiła się jadąc
autem. 7 ofiar śmiertelnych, 2 ranne. Smutne? Tragiczne? I tak, i nie.
Pomyślmy, młodzi zrobili sobie ognisko, trochę popili,
zarąbali kluczyki od auta rodzicom i ruszyli pojeździć sobie w teren. Potem to
już poszło z górki – zakręt, wjazd w drzewo, śmierć. Bawią mnie osoby, które
narzekają na drzewa stojące przy drodze. No, może zbyt wąskie jezdnie jeszcze
faktycznie są problemem, ale drzewa? No kurde, jeśli kierowca stracił panowanie
nad kierownicą – to jego wina, nie drzewa.
Poza tym w wyżej wymienionym wypadku prawka nie miał nikt.
Głupota zwyciężyła nad zdrowym rozsądkiem. A że przyszło za to zapłacić im
śmiercią? Cóż, trudno.
Lubimy zwalać winę na innych. Dlaczego tak trudno powiedzieć
– kretyni zachowali się jak kretyni, no to zginęli? Za to we wszystkich
portalach, które specjalnie przejrzałem widać tylko i wyłącznie lament, jacy to
oni byli młodzi, ile to jeszcze życia było przed nimi, no i właśnie jazda po
tych drzewach.
No właśnie – drzewach. Po co są one przy jezdni? Nie, to nie
jest tylko funkcja ozdobna. Zimą chronią ulice przed śniegiem, jesienią przed
silnym wiatrem. Owszem, auto, które wyleci za jezdnię prawdopodobnie w nie
uderzy. Jednak zastanówmy się nad tym, czyja to wina – drzewa – czy też może
kierowcy, który z jakiegoś powodu z drogi wyleciał? Inna sprawa, że jezdnie
powinny być szersze i mieć mniej dziur.
Jakoś ciężko jest mi się zdobyć na współczucie dla tych 9
osób. Bardziej myślę o ich rodzinach, przyjaciołach. Nie wydaje mi się jednak,
żeby ich strata była niepowetowana. Ot po prostu mamy przykład selekcji
naturalnej. Ktoś popełnia poważną głupotę, bawi się w dorosłego, przypłaca to
życiem. Może chociaż inni dzięki temu przykładowi będą mądrzejsi.
Życie we wspólnocie
Generalnie pisze mi się raczej łatwo. Wiecie, pisać lubiłem
od podstawówki, to i jakoś sprawnie mi to teraz idzie. To znaczy przeważnie. Bo
są teksty takie jak ten, do napisania których zabieram się po tydzień – dwa,
często łapiąc się na tym, że przez 20-30 minut patrzę się tępo w monitor i
myślę o czymś zupełnie innym.
Ostatnim tekstem na Kwadraturze było moje świadectwo. Czasu
na jego przeczytanie było sporo, generalnie wiem, że niektórzy ludzie mają do
opowiedzenia znacznie lepsze, piękniejsze, bardziej dramatyczne i tak dalej,
ale myślę, że ważna jest również różnorodność, więc postanowiłem spisać też
swoje własne. Dziś, a piszę te słowa będąc już po tegorocznych rekolekcjach,
dwóch pielgrzymkach do Częstochowy i dołączeniu do grupy oazowej, chciałbym
podzielić się z wami moją opinią na temat wspólnoty.
Wiecie, kościół to nie tylko budynek. Przede wszystkim
Kościół to ludzie, czyli wspólnota. Jesteście już bogatsi w wiedzę o to, że mój
wzrost świadomości wiary miał miejsce jakieś trzy lata temu. Czy od tego czasu
wszystko było idealnie? Nie, oczywiście, że nie. A z czym miałem i mam nadal
największy problem? Właśnie ze wspólnotą.
Kiedy jeszcze poszukiwałem wiary jako „praktykujący – nie bardzo
wierzący” postanowiłem spróbować swoich sił w oazie. I powiem szczerze, odbiłem
się. Jeśli chodzi o księdza, nie mogę
narzekać. Ale jakiś problem był we mnie. O ile nie jestem bardzo zamknięty na
ludzi, o tyle nie przepadam za tłumem. Generalnie jestem raczej typem
człowieka, który woli wąskie grono znajomych. I w tym chyba tkwiło sedno.
Widzicie, z jednej strony Kościół mają tworzyć ludzie – no ale
z drugiej nie każdy może odczuwać potrzebę silnej integracji. I pojawia się
pytanie – co robić? Otóż według mnie przede wszystkim nie ciągnąć nikogo na
siłę do kościoła/Kościoła. Kiedyś wydawało mi się, że wiara nie musi równać się
integracji.
No właśnie, kiedyś. Bo teraz pomału zaczynam zmieniać
zdanie. Nie uczestnicząc czynnie w życiu Kościoła wcale nie czułem się z tym
źle. Sęk w tym, że odkąd w nim uczestniczę (na razie na poziomie raczkującym,
ale zawsze), czuję się lepiej. Poza tym chyba na dobre wychodzi mi nieco
dłuższy kontakt z ludźmi.
Teraz będzie coś na kształt reklamy, uprzedzam. Jeśli
myślisz nad tym, czy wiara ma sens, czy coś z tobą jest nie tak, czy twoje
życie nie stało się nijakie – przyjdź na spotkanie oazy. Dla mnie najbardziej
pozytywnym doświadczeniem jest widok młodych ludzi, którzy nie wstydzą się
tego, w kogo wierzą. I to jest właśnie budujące. Do tego dodajmy analizę Pisma
Świętego, omawianie co trudniejszych tematów związanych z religią, ale też i
śpiew czy luźne rozmowy. Wtedy tworzy się obraz miejsca, w którym nie tylko
pogłębisz swoją wiarę, ale przede wszystkim dobrze spędzisz czas.
No i w końcu podłączysz się do życia we wspólnocie.
Jakby ktoś chciał:
A tu z nieco innej beczki – jak kojarzycie Soczewkę (na
którą też coś tam kiedyś pisałem), to wiedzcie, że powstała strona, której
warto się przyjrzeć, zważywszy na skład jej redakcji. Dobra propozycja dla
ludzi, którzy lubią tematykę konserwatywną – PrawoMocni,
