Kwadratura Koła

Wakacyjna nuda.

Ostatnio na Skype kilka osób miało straszny ból pupy o to, że Kwadratura nie miała od bardzo dawna opublikowanego felietonu. Tym bardziej mojego. I w sumie jest to prawda, jakoś tak wyszło, że ostatnio pojawiają się tu w większości opowiadania. No to chyba czas nadrobić zaległości, no nie?

Szlajałem się w te wakacje po różnych forach i portalach społecznościowych. Wiecie, siedzę sobie w Niemczech, to chociaż poczytam sobie coś w rodzimym języku. Niestety, większość stron była niemalże całkowicie zdominowana przez gimbusów. Nie było to w sumie dla mnie problemem – zawsze można się było pośmiać z problemów ludzi, w których wieku sam kiedyś byłem. No, z niektórych rzeczy lepiej byłoby chyba zapłakać niż się pośmiać, ale to już trudno.

Krzyk.

Jeden, drugi, trzeci…

Tak przeraźliwy. Rozdzierający na pół kremowe płótno nadziei.

Jedno pomieszczenie. Dwoje ludzi. I Ona. J e g o Królowa. Imaginacja.

Jej ogniste, sięgające pasa, gęste włosy, opadały luźno upięte w warkocz. Porcelanowa twarz odbijała się od potoku krwawej rzeki u jej smukłych stóp. A wielkie, szmaragdowe oczy, lustrowały postać siedzącą w kącie pomieszczenia. Tak skuloną. Tak kruchą. Tak… naiwną.

Kim była?

Całkowitym przeciwieństwem Imaginacji. Odbiciem lustrzanym w krzywym zwierciadle.

- Spójrz na mnie. – melodyjne echo odbiło się o bladozielone kafelki skąpane w purpurze.

Oczy Michała zrobiły się okrągłe ze zdziwienia, usta rozwarły się w niemym krzyku. Powoli ruszył w stronę okna, nie spuszczając wzroku z dziewczyny. Nagłym ruchem zacisnął drżące dłonie na parapecie. Ona tam stała, stała przy drzwiach z bardzo niepewną miną. Obok niej mężczyzna, którego twarz nie wyrażała nic, prócz obojętności. Znał go, widział już wcześniej, rozmawiał z nim. Jego usta się poruszały, mówił coś, ale Michał nie był w stanie usłyszeć ani słowa. Głuchy odgłos, jakby bębna, wypełniał mu całe ciało. W głowie nie mógł odnaleźć żadnej myśli, nic, tylko pustka. Stary skończył mówić, spojrzał na dziewczynę. Ta długo milczała, w końcu oderwała wzrok od chłopaka i krótko coś odpowiedziała. W tym momencie Michał zdał sobie sprawę, że ten irytujący dźwięk, to bicie jego własnego serca. Był pewien, że pozostała dwójka też go słyszy. Poczuł nagłe zawroty głowy. Brudna podłoga podskoczyła, tył głowy zapłonął żywym ogniem, perkusja serca umilkła. Zapadła ciemność.

*

- Pobudka, Lotniku.

Michał miał wrażenie, że wynurza się spod wody. Zaczerpnął powietrza głęboko do płuc, usłyszał już dużo wyraźniejszy żeński głos. Powoli otworzył oczy.

Michał był „innym” chłopcem. Byłem innym chłopcem.  Uważaj, to Michał, on jest jakiś dziwny – ostrzegały przede mną swoje koleżanki. Inny. Dziwny. Powinienem się tak nazywać. Tak mówią, taki jestem. Ale nie, nie! To oni wszyscy są inni, to oni wszyscy są dziwni. Nic nie rozumieją, nikt nie potrafi tego zrozumieć. Tylko ona…

Właśnie, gdzie on jest? Gdzie jest!? Ach, no tak…

Muszę go chować. Wszystko tutaj muszę chować. Siedzę przy tym marnym, obdrapanym stoliku i udaję, że rysuję. Gryzmolę. Z zagryzmolonych kartek robię samoloty. Piękne samoloty. One wtedy lecą, daleko. Chciałbym lecieć tak daleko jak one. Podchodzę do okna. Chciałbym, by mogły polecieć na wolność. A ja poleciałbym razem z nimi. Opieram się o parapet. Kaloryfer obciera moje uda. Mimo to przyciskam się do niego coraz bardziej, trzymając samolot, patrząc przez okno. Czuję na dłoni zimną powierzchnię grzejnika. Jeszcze go nie włączyli. Wsuwam za niego dłoń, delikatnie, prawie niewidocznie.

Wieczór zapadł tego dnia wyjątkowo szybko. Tego mglistego, niedzielnego dnia księżyc był ledwie widoczny. Michał szedł wolnym krokiem po mocno podniszczonym chodniku. Nie wiedział, od jak dawna już idzie tą drogą. Ba, nie miał nawet obranego kierunku. Po prostu musiał iść, nabrać świeżego powietrza w płuca. Jesienne liście urokliwie łamały się pod jego stopami. Chłopak powoli zaczynał dochodzić do siebie po wydarzeniach sprzed godziny.

Minęło może kilka minut. Z nieba zaczęły spadać pierwsze krople. Michał miał wrażenie, że każda z nich specjalnie celuje w jego okrągłe okulary. Zaczynało robić się chłodniej, chłopak zapiął więc swoją czarną skórzaną kurtkę aż po samą szyję. Na głowę zarzucił kaptur, przyśpieszając nieco kroku. Przed sobą ujrzał jezioro. Mimowolnie skierował swe kroki w kierunku ławki znajdującej się pod drzewami. Ileż to miejsce kosztowało go kiedyś cierpienia…

Hej!

Wakacyjne upały dość mocno oddziaływały na moją psychikę. Przeciągający się wywiad do „5 pytań do…” sprawił, że Kwadratura porosła kurzem (który to już raz…?). Ale nic to! Teraz można temu zaradzić. Ostatnio koleżanka powiedziała mi, że chciałaby zacząć pisać. Tak o, w celu ćwiczeń. Wiadomo, praktyka czyni mistrza. Przeglądając zakamarki Internetu łatwo jest zauważyć, że duża grupa ludzi próbuje coś tam tworzyć.

No i takim ludziom chcę przyjść z pomocą. Co byście powiedzieli na opowiadanie, które pojawi się w najbliższych dniach na tym blogu? Opowiadanie nie byle jakie, bo wspólne. Każdy z nas ma mniej lub bardziej rozbudowaną wyobraźnię. Każdy potrafi sklecić choć kilka słów w Wordzie. Taki projekt może sprawić, że stworzymy razem coś świeżego, odstającego od schematów.