Kwadratura Koła

Autor tekstu:  Bartosz Dubiak

Witajcie!

Od pewnego czasu zaczął funkcjonować mój drugi blog, jego nazwa jest tytułem tego posta. To na nim będę opisywał tematy powiązane z polityką, religią czy też historią Polski. Dzięki temu Kwadratura Koła będzie mogła w całości skupić się na problemach naszego społeczeństwa. Takie rozwiązanie uważam za najlepsze, przede wszystkim ze względu nas was. Każdy będzie mógł znaleźć coś dla siebie. Niebawem postaram się odświeżyć cykl "5 pytań do...", a tymczasem zapraszam na NOWY BLOG

.

Czasem nierozważnie używamy niektórych słów. Są one bardziej wieloznaczne, niż mogłoby się nam na początku wydawać. Kiedyś pisałem o słowie „kocham”, teraz z kolei skupię się na wyrażeniu „nienawidzę”.
Myślę, że wielu z nas kiedyś użyło tego wyrazu. Śmiem nawet twierdzić, że zrobiliśmy to z rozpędu, bez większego zastanowienia. Bo czymże dla nas jest nienawiść? Dla mnie jest to obrzydzenie, wzgardzenie drugą osobą. Jasny przekaz dla kogoś, komu chcemy przekazać, że wiążemy z nim same negatywne odczucia. I tutaj pojawia się problem. Ile razy mówiliśmy „nienawidzę cię!” do przyjaciół, rodziców? Ja stanowczo zbyt często.

Według mnie spłyciłem sam sobie znaczenie tego słowa. Utworzyłem dla niego synonimy, które nie mają zbyt wiele wspólnego z jego prawdziwą definicją. No bo czy mała dziewczynka krzycząca do swojej mamy „nienawidzę Cię!” w sklepie, gdy ta nie chce jej kupić nowej zabawki naprawdę darzy ją takim uczuciem, jakie opisałem powyżej? Wątpię, po prostu robi to pod wpływem aktualnego samopoczucia.
Ja sam kilkakrotnie dałem się ponieść emocjom, powiedziałem zbyt wiele. Powiedziałem coś, czego powiedzieć nie zamierzałem. Efekty nie są zbyt istotne.

- Panie prezydencie, jest pan homofobem?
 
Lech Wałęsa, były prezydent RP: Broń Boże! Żadnym homofobem nie jestem. Walczę o to, żeby demokracja odzwierciedlała przekrój społeczny. Jeśli ktoś ma 3 proc., to powinien zajmować miejsce na 3 proc. Nagusy nie mogą rozbierać się i biegać po ulicach, pokazując większości swoją odrębność. Nie podoba mi się afiszowanie się ze swoim homoseksualizmem. To nie jest główny nurt. Ludzie żyją po to, żeby się rozmnażać i płacić podatki.

Pańska wypowiedź w TVN 24, że w polskim Sejmie homoseksualiści powinni siedzieć w ostatniej ławie sali plenarnej, czy nawet jeszcze za murem, a nie gdzieś na przedzie, to nie była wypowiedź dyskryminująca homoseksualistów?
 
Uznaję homoseksualistów i nie zgadzam się na ich prześladowanie. Ale jestem przeciwko afiszowaniu się i przeciwko zajmowaniu przez nich niewłaściwych miejsc. Społeczne poparcie, jakie mają, nie pozwoli im na wejście do Sejmu większą grupą. A tym bardziej na zasiadanie w pierwszych ławach. Stąd moje słowa o tym, że homoseksualiści powinni siedzieć w ostatnich ławach w parlamencie, a nawet za murem.  Tyle miejsc w parlamencie, ile społecznego poparcia.

Zamierza pan przeprosić za swoją wypowiedź, która dotknęła środowiska homoseksualne i oburzyła część opinii społecznej?

Autor: Bartosz Dubiak

 
Chciwość, zazdrość, niewspółmierne obeznanie czy strach przed tym co będzie?
Co nami kieruje w tym cholernym świecie?

Odpowiedź nie należy do specjalnie trudnych - wszystkiego po trochu z zazdrością na czele.
Często wracając do domu, po szkole, siadam przy biurku i zastanawiam się z kim przyszło mi żyć, kto tak naprawdę okazuje się przyjacielem, co mnie otacza?

„Osiągaj cele”, „mierz wysoko” – słowa nadopiekuńczych rodziców, które tak  naprawdę tylko IM dodają otuchy i tworzą nieskazitelną aurę w której czują, że spełnili swój wychowawczy obowiązek.

Po co mi cele? Po co się starać? Kiedy najlepszy przyjaciel rzuca Ci kłody pod nogi, kiedy wszelkie starania pryskają niczym nie do końca wyrobiona bańka mydlana, nie jest już tak kolorowo. Świat zdaje się iść na przód w dziedzinie technologii, dalszych zadziwiających wynalazków…zostawiając za sobą wszelkie uczucia, człowieczeństwo, morale.

Ostatnio mieliśmy okazję zapoznać się z tekstem Bartosza Dubiaka na temat naszego miejsca w świecie. Tak jak obiecałem, również postaram się jakoś swoją opinię wyrazić. Może czasem odbiegnę nieco od problemów poruszanych w felietonie "Ten obcy?", ale nie chciałbym mówić o rzeczach, które mnie nie dotyczą.



Autor poprzedniego tekstu stwierdza, że nigdy nie przejmował się zdaniem innych na swój temat. Ja na swój sposób się przejmowałem. Nie miałem na celu dopasowania się do danej grupy społeczeństwa, raczej chodziło (a może nawet wciąż chodzi) o swego rodzaju sprawdzanie efektów mojego sposobu bycia. Można powiedzieć "Jestem jaki jestem", owszem. Jednak co to nam da? Jestem w pełni świadom swoich wad, nie wszystkie staram się naprawiać. Myślę, że warto jest wiedzieć, jakie zdanie mają inni na nasz temat. Nie jest to rzecz, która powinna być nam całkowicie obojętna. Może czasem nasze zachowanie odbierane jest inaczej, niż nam się wydaje? Wiadomo, możemy znać zdanie innych o nas, ale nie przykładać do tego żadnej wagi. Nie wiem tylko, czy to ma jakiś większy sens. Według mnie człowiek powinien nieustannie się rozwijać, starać się być lepszy, stawiać przed sobą wysokie cele. I tutaj opinia innych się przydaje. Łatwo jest coś przeoczyć, nie zdawać sobie do końca sprawy z tego, jacy jesteśmy. Dlatego warto jest czasem przejąć się zdaniem innych.

Hej. Zaraz wyruszam podbijać Kraków, dlatego przez całe to zamieszanie z wyjazdem miałem mało czasu na pisanie. To jest właśnie najgorsze, pomysły są, czasu z kolei brak. Na szczęście inni mają go nieco więcej, w dodatku chcą podzielić się z nami swoimi spostrzeżeniami na temat świata. Moi drodzy, dzisiejszą kwadraturę koła zafundował nam Bartosz Dubiak. Oto jego tekst, po moim powrocie z pewnością się do niego ustosunkuję.



"Ten obcy"? ...Tak, to ja.
Przecież tym dzisiaj oddycha Ziemia - chaos, pustka, strach ...

Nigdy nie przejmowałem sie opinią innych na mój temat. Młody wiek, brak podstawowej wiedzy o swiecie i zasadach nim rządzącymi wzmagał we mnie pewne poczucie bezpieczeństwa, błogą beztroskę i swego rodzaju poczucie wolności. Z biegiem czasu i spojrzeniem przez zamgloną w moim przypadku perspektywę, zaczęłem zauwazać wiele czynników mających wpływ na samoocenę samego siebie, na to jak postrzegają mnie inni, i kim jestem w ich pełnych fałszywości i zazdrosci piekielnych oczach... Docierało do mnie, że powinienem zwracać uwagę na to co mówię, na to co robię, nie mówić o pewnych sprawach wprost i otwarcie, nie przyznawać się do wielu moich pasji, zainteresowań... Musiałem zacząć podporządkowywać sie normom panującym w dzisiejszym świecie, musiałem dopasować się do schematu narzuconego przez społeczeństwo.To stereotypowe myślenie pamięta czasy szkoły podstawowej i gimnazjum. Teraz jest czas liceum, etap w którym pierwsze miłości, buntowniczy charakter przejawiający się w każdej codziennej czynności panują nad odnajdującym się w chaotycznym wieku młodzieńcem. Może jestem dziwny? Może ...inny? Różnie ze mną bywało.

Celowo w ostatnich dniach umieściłem aż dwie recenzje opowiadań Marcina. Pisaniem, choćby dla przyjemności, zajmuje się sporo osób. Jednym z największych wyzwań jest dla każdego początkującego epika. To nie jest tekst, który napisze się w kilkadziesiąt minut. Potrzeba dni, tygodni, miesięcy. Czasem gdzieś tak w połowie opowiadania autora nachodzi myśl - a może zmienię nieco koncepcję? Może brakuje jakiegoś zwrotu akcji? Może ta postać, którą uśmierciłem w drugim rozdziale powinna jeszcze żyć? Czasem uświadomi on sobie, że fabuła jest nielogiczna. Kilka rozdziałów wymaga poprawki. Co oczywiście oznacza kilka tygodni ślęczenia nad tekstem. Mnie osobiście brakuje do takich rzeczy cierpliwości, nie jestem tak wytrwały. Na szczęście Marcin Ślęzak jest. Zapraszam do lektury.

Bandyci są kontynuacją Carthana. Tym razem jednak mamy do czynienia z nieco innym rodzajem opowieści. Można by rzec bardziej rozbudowanym, złożonym, lepiej dopracowanym. Jednak czy druga część przygód Roksa nadal trzyma klimat poprzedniczki? I tak, i nie.



Czy Wybraniec może być tylko jeden? Oczywiście, że ta...nie? Tym razem Roks pozyskuje nowych sojuszników, jak się okazuje, każdy z nich posiada specjalne zdolności, dzięki którym wyróżnia się spośród reszty. Cała historia rozpoczyna się w Krakowie, gdzie dochodzi do dziwnych zdarzeń. Siły z zaświatów zaczynają ingerować w sprawy ludzkości. Ktoś musi temu zapobiec. Domyślacie się kto?

Dzięki za opinie o moim blogu. Ostatnio najwięcej mówicie o braku nowych felietonów. Spokojnie, nie rezygnuję z nich. Od czasu do czasu będą pojawiały się wywiady i recenzje, jednak w dalszym ciągu dominantą Kwadratury koła będą moje wywody na różne zaobserwowane przeze mnie problemy w naszym społeczeństwie. Jeśli chodzi o wygląd bloga, pracuję nad nim, jednak do ideału wciąż daleko, musicie uzbroić się w cierpliwość. No ale dobrze, do rzeczy!



Ten czas już nadchodzi. Już niebawem na ulice wyjdą dzieciaki z uśmiechem na ustach dzierżąc w dłoniach tak charakterystyczne w naszym kraju puszki. Równie uśmiechnięci ludzie (przynajmniej przy pierwszym kontakcie z wolontariuszami - za dziesiątym razem niejednemu zbiera się na bluzgi) będą wrzucać symboliczne kwoty w celu wsparcia tej szczytnej akcji, której patronuje pan Jurek Owsiak.

Ponieważ człowiek ze mnie niezwykle dociekliwy, przyjrzałem się całej tej imprezie z bliska. Czy aby na pewno organizatorzy stawiają sobie na pierwszym miejscu pomoc dzieciakom? Niestety, tutaj sprawa wygląda różnie. Przede wszystkim problemem jest procent pieniędzy przekazywany dla potrzebujących dzieci. Szacuje się, że tylko 50% zebranych funduszy idzie na sprzęt szpitalny. WOŚP musi rozliczyć się z zysków, w Internecie są opublikowane rzeczywiste kwoty oddane chorym. A co z resztą? No cóż, sama impreza jest dość kosztowna. W dodatku nie wszystkie gwiazdy, które występują w wielkim finale, nie pobierają gaży. Często są one naprawdę wysokie.

Witajcie! Już przedwczoraj, 7 stycznia, wystartowały pierwsze aukcje Fans4WOŚP. Możecie na nich znaleźć wiele różnych, ciekawych przedmiotów - co pewien czas startują nowe licytacje, jest więc w czym przebierać. Pełen spis znajdziecie pod adresem: http://aukcje.wosp.org.pl/listing?sellerId=27086816



Pełną listę przedmiotów, które zostaną wystawione na aukcjach znaleźć można pod tym adresem: http://www.tinyurl.pl/?dkeA49Cq

Mała nowość na moim blogu, postanowiłem umieścić również kilka recenzji. Ta jest dość specyficzna, ponieważ ,,Carthan" został napisany przez mojego znajomego. Książka ta jest dostępna w całości za darmo, link podam na końcu tekstu.



Za każdym razem, gdy włączałem najnowszego Action Maga z płyty CDA, liczyłem na przeczytanie wartościowej, wciągającej opowieści. Moje oczekiwania jak zwykle spełnił Marcin Ślęzak. Tym razem jego opowieść „Carthan” wciągnęła mnie bez reszty.

Kilka miesięcy temu popełniłem tekst o własnej samorealizacji i odkrywaniu swoich pasji. Nie zamierzam go teraz przytaczać, jego dokładna treść nie jest istotna. Po prostu uznałem, że warto jest wspomnieć o tym, że wiele zdolnych osób się marnuje, zaniedbuje swoje talenty. Jednak są też ludzie, którzy dokładają wszelkich starań, aby tylko osiągnąć wyznaczone przez siebie cele. Uznałem, że nie zaszkodzi ich nieco zareklamować, pochwalić, docenić. "5 pytań do..." jest cyklem mini wywiadów, które na celu mają przybliżenie wam osób, których twórczość jest godna uwagi.



Dzisiaj skupimy się na Annie Tworek. Jest ona uczennicą Ogólnokształcącej Szkoły Stuk Pięknych , od niedawna współpracuje z pismem internetowym Soczewka. Jej pasją jest tworzenie ilustracji. Dziś dowiemy się nieco więcej na temat procesu powstawania kolejnych rysunków, oraz wysłuchamy kilku rad dla nowicjuszy.

Zachęcam  do lektury!

Polacy uchodzą za naród zabawny.  Może nie aż tak jak Czesi, ale mimo to utarło się powiedzenie, że Polak śmiać się lubi. Żeby tylko jeszcze było z czego...


Nie wiem ilu z was ogląda kabarety. Ja swego czasu robiłem to dość często. Jako mały dzieciak wprost uwielbiałem skecze grupy Ani Mru-Mru. Potem nastał czas oglądania Łowców. B, czy też Kabaretu Moralnego Niepokoju. Ich żarty niekoniecznie prezentowały wysoki poziom, ale bawiły w sposób prosty, nienachalny. Tak więc w każdą niedzielę zasiadałem przed telewizorem i oglądałem. I pewnie robiłbym to do dziś, gdyby nie tragiczny spadek poziomu scenicznych gagów

Widzicie, miałem w planach marudzenie dotyczące polsatowego świętowania Nowego Roku, a wszystkie plany poszły w diabły. Po prostu muszę dziś napisać o czym innym. Spokojnie, dalej zamierzam marudzić. Po prostu na inny temat. Dużo bardziej życiowy.

Wszyscy mamy jedną wspólną cechę. Żyjemy na tym parszywym świecie. Jesteśmy ludźmi, jako jednostki społeczne musimy się ze sobą komunikować. Tak więc już od dziecka tworzą się nasze pierwsze znajomości. Niektóre przemieniają się w przyjaźń, o innych przypominamy sobie wtedy, gdy brakuje nam kasy. Ludzie przychodzą i odchodzą, niemalże na każdym kroku widzimy coraz to nowe twarze.
Nawet jednostki aspołeczne (na przykład ja) nie są w stanie całkowicie odizolować się od reszty społeczeństwa. Oznacza to jedno – jesteśmy nieustannie narażeni na kontakt z idiotami, największymi prymitywami naszego społeczeństwa. Oni są wszędzie, w szkołach, na ulicy, nawet w mediach. Absurd wkracza na coraz wyższe poziomy, głupota jest pielęgnowana, inteligencja tępiona