AWESOME LEATHER SKIRT
10 lat temu
piątek, 9 sierpnia 2013
Wieczór zapadł tego dnia wyjątkowo szybko. Tego mglistego,
niedzielnego dnia księżyc był ledwie widoczny. Michał szedł wolnym krokiem po
mocno podniszczonym chodniku. Nie wiedział, od jak dawna już idzie tą drogą.
Ba, nie miał nawet obranego kierunku. Po prostu musiał iść, nabrać świeżego
powietrza w płuca. Jesienne liście urokliwie łamały się pod jego stopami.
Chłopak powoli zaczynał dochodzić do siebie po wydarzeniach sprzed godziny.
Minęło może kilka minut. Z nieba zaczęły spadać pierwsze
krople. Michał miał wrażenie, że każda z nich specjalnie celuje w jego okrągłe
okulary. Zaczynało robić się chłodniej, chłopak zapiął więc swoją czarną
skórzaną kurtkę aż po samą szyję. Na głowę zarzucił kaptur, przyśpieszając
nieco kroku. Przed sobą ujrzał jezioro. Mimowolnie skierował swe kroki w
kierunku ławki znajdującej się pod drzewami. Ileż to miejsce kosztowało go
kiedyś cierpienia…
Liście zapewniły chłopakowi w miarę dobrą ochronę przed
coraz usilniej padającym deszczem. Czuł coraz większą pustkę w swoim umyśle. Powoli
tracił kontakt z otaczającą go rzeczywistością. Chciał nie żyć, nie istnieć,
nigdy się nie narodzić. Czym sobie zasłużył na takie życie? Czuł tylko ból.
Jego mięśnie były obolałe, Michał dobrze wiedział, że jutro będzie miał
straszne zakwasy. O ile w ogóle dożyje jutra.
Zauważył, że zaczęły trząść mu się ręce. Gdy jego dłoń
powędrowała w kierunku kieszeni ze słuchawkami. Zakładał je dość nerwowo, czuł
jednak, że musi zatopić się w muzyce. Wybrał jeden kawałek, nastawił odtwarzacz
na wyłączenie się tuż po jego zakończeniu. Zamknął oczy i wcisnął play…
[przesłuchajcie kawałek, potem dopiero zacznijcie czytać dalej, proszę]
Michał klęczał nad brzegiem jeziora i rzygał. Mdłości
dokuczały mu już w zasadzie od kilkudziesięciu minut, myślał jednak, że nad tym
panuje. Jak widać strasznie się mylił. Po wszystkim poczuł jednak ulgę. Widać
tak jego organizm musiał odreagować to, co zrobił. Chłopak zaczął przyglądać
się sobie w zanieczyszczonej tafli wody. Był brzydki. Brzydki jak cholera.
Krótka, krzywo obcięta grzywka. W dodatku z odstającymi gdzieniegdzie
kruczoczarnymi kosmykami włosów. Te przeklęte okulary, śmiesznie małe uszy,
szare oczy…W dodatku był niski. Najniższy w klasie, nawet wliczając dziewczyny.
Ponoć każdy jest piękny na swój sposób, ale Michał nie zgadzał się z tym
stwierdzeniem. On był po prostu kurewsko brzydki.
Dopiero po chwili zaczął się przyglądać swoim dłoniom. Dalej
były ubabrane od krwi. Ślady szlamu jego matki były nawet na jego jeansach i
trampkach. - Nienawidzę cię, suko – pomyślał Michał. Dlaczego życie musi być
tak strasznie skomplikowane? Dlaczego nie mógł urodzić się jak normalny
dzieciak? Był przeklętym odmieńcem, którego świat nienawidził tylko z tego
powodu, że był inny.
Powoli wrócił na swoją ławkę. Deszcz nieco już zelżał, co
paradoksalnie popsuło mu humor. Uwielbiał wsłuchiwać się w spadające krople.
Zaczynał jednak odzyskiwać przytomność umysłu. Przypomniał sobie o swoim
plecaku, to w nim miał zapasy żywności i kilka innych rzeczy pierwszej
potrzeby. Otworzył jednak przegródkę, w której nie było żadnej z tych rzeczy.
Wsunął powoli rękę do środka i poczuł, że wraz z uczuciem dotknięcia metalu,
uspokoił się. Tak jakby nagle był bezpieczny. Mgła nieco opadła odsłaniając
piękny księżyc w pełni. Mógł dobrze przyjrzeć się pięknemu, 25 centymetrowemu
ostrzu. Rękojeść jego sztyletu przypominała wilka. Michał uwielbiał się w niego
wpatrywać. Zwłaszcza w błękitny okrągły błękitny klejnot, który znajdował się w
rozwartej paszczy zwierzęcia.
Wiedział, że czas rozmowy, którą wolałby za wszelką cenę
uniknąć, nadciąga nieubłaganie. Musiał jednak wykrzesać z siebie jeszcze trochę
sił. Musiał zdać raport. Przez całe pieprzone 18 jebanych lat swojego życia był ofiarą. Teraz, dwa dni po
jego urodzinach, które uczyniły go osobą z punktu widzenia prawa dorosłą,
zamierzał to zmienić. Teraz to on zacznie rozdawać karty.
Chłopak wziął dwa głębokie wdechy i zaczął pocierać
rękojeść. W pewnym momencie usłyszał znajome głuche stuknięcie, rękojeść się
obróciła. Nie potrafił zliczyć, który to już raz usłyszał ten odgłos. W
zasadzie przez sześć lat posiadania ostrza obracał je wielokrotnie, praktycznie
każdego dnia.
Widzicie, Michał był „innym”
chłopcem. Praktycznie od zawsze. Dziwnie się ubierał, dziwnie chodził, dziwnie
się uśmiechał. Uśmiechał, chociaż jego życie było bardzo ciężkie. Jego ojciec
zmarł bardzo wcześnie, jego matka zaś była złą kobietą. Nie wnikajmy w ich
relacje, były one po prostu toksyczne. Może w późniejszych kartach tej
opowieści dowiecie się o tym czegoś więcej. W każdym bądź razie Michał był w
szkole gnębiony, jego dom nie był dla niego symbolem szczęścia czy
bezpieczeństwa. Michał całe życie uciekał, choć nie wiedział dokładnie, co go
takiego goni. Michał całe życie nigdy nie miał przyjaciela, nigdy też nikogo
nie kochał. Może poza ojcem.
To właśnie od niego chłopak otrzymał ostrze. No, może nie
tak dosłownie. Pewnego razu, podczas kolejnej już wędrówki na cmentarz,
zauważył on, że w płytę nagrobka jest coś wbite. To wtedy pierwszy raz zobaczył
tę charakterystyczną rękojeść z wilkiem…
Michał całe życie wierzył, że jest to prezent od ojca,
przysłany zza światów. Już podczas tej pamiętnej wizyty chłopak dostrzegł moc,
jaką posiada ostrze. Otóż po przekręceniu rękojeści i potarciu błękitnego szmaragdu
właściciel broni zapadał w sen. Nie był to jednak sen zwyczajny. Przy pierwszym
użyciu Michał w swej wizji dostrzegł postać swego ojca. Nie mógł z nim
porozmawiać. Wpatrywał się jednak tylko w jego oczy, były tak pełne ciepła,
pełne miłości. Pełne tej cząstki człowieczeństwa, którą nikt od tak dawna
Michała nie uraczył. Chłopak chciał porozmawiać, powiedzieć, jak bardzo brakuje
mu taty. Jednak słowa nie wypływały z jego krtani, pomimo tego, że usta się
otwierały. Obraz ojca zaczął zanikać. Michał zdążył wydobyć z siebie jeszcze
tylko bezdźwięczny krzyk, zanim powrócił do świata żywych.
Choć wiele razy próbował znów przywołać ojca, nigdy już nie
udało mu się to ponownie. Nie miał pojęcia dlaczego. Każdy kolejny sen
przywoływał Iluzję wraz z Imaginacją. Iluzja była żeńskim obrazem człowieka,
jednak nie posiadała cech ludzkich. Była istotą pełną ciepła, lecz było ono na
swój sposób sztuczne.
Wytwarzał je umysł Michała, prawdopodobnie dlatego, że
chłopak bardzo go potrzebował. Z Iluzją mógł rozmawiać o czym tylko chciał,
była dla niego kimś w rodzaju matki. Poprzez swój umysł nadawał jej cechy,
które po pewnym czasie zaczynała nabierać. Z czasem jednak i nad tym stracił
kontrolę. Choć Iluzja dalej była jego przyjaciółką, zaczęła się usamodzielniać.
Tak, jakby żyła własnym życiem. To nawet odpowiadało Michałowi. Uważał, że
dzięki temu staje się ona bardziej człowiecza.
Imaginacja zaś była światem, do którego trafiał chłopak we
śnie. Świat był odzwierciedleniem jego psychiki. Zależnie od jego aktualnego
stanu samopoczucia, krajobraz zmieniał się diametralnie. Czasem były to
kwieciste pola z górami w tle. Na błękitnym niebie świeciło gorące słońce.
Michał wtedy wylegiwał się na słońcu i cieszył się życiem. Był to jednak
nieczęsty widok. Przede wszystkim chłopak był przeważnie w podłym nastroju.
Wytworzenie w takim stanie rajskich widoków graniczyło z cudem. W Imaginacji
dominowały więc rzeki skąpane krwią, zwierzęta pożerające się nawzajem. Często
ziemię bombardowały meteoryty, a pioruny godziły w drzewa.
Michał już dawno przyzwyczaił się do takiego porządku
rzeczy. Uwielbiał Iluzję i Imaginację. Uwielbiał, bo stanowiły one cząstkę jego
samego. Najchętniej w ogóle nie wracałby do swego świata. Problem był jeden –
jego śmierć w rzeczywistości oznaczałaby również śmierć Iluzji i Imaginacji. A
tego Michał za żadne skarby nie chciał. Żył więc z dnia na dzień, coraz to
bardziej odchodząc jednak myślami do świata nierealnego. Tym bardziej, że nawet
Imaginacja zaczynała żyć swoim życiem. Ostatnimi czasy pojawiały się nowe
gatunki zwierząt, niespotykane masywy skalne czy też wodospady, których woda
leciała ku niebu. O tak, Michał uwielbiał swój świat.
Od pewnego czasu, za namową Iluzji, postanowił jednak
również poukładać swoje życie rzeczywiste. Problem był taki, że chłopak nie
wiedział, jak ma się do tego zabrać. To znaczy wiedział, ale na swój sposób.
Jego pierwszym krokiem było zabicie własnej matki. Za te wszystkie krzywdy,
które mu wyrządziła. Zamierzał uciec z miasta, z kraju. Zamierzał ułożyć sobie
życie na nowo. Ustatkować się, założyć rodzinę…
Nie był w zasadzie pewien, czy tego chce. W zasadzie to nie
chciał. Iluzja zaś chciała. Podczas zbliżającej się rozmowy zamierzał
powiedzieć jej, że zamierza zrezygnować. Znów zamierzał błagać ją o pozwolenie
na zostanie w Imaginacji. Dobrze jednak wiedział, że ta będzie bardzo zła, a
może wręcz zawiedziona jego postawą. Dlatego tak bardzo obawiał się tej
rozmowy.
Michał nie znosił momentu przenosin do Imaginacji. Czuł się
tak, jakby umierał, po chwili zaś znów mogąc wziąć oddech. Obrzydliwe uczucie.
Tym razem jednak coś poszło nie tak. Długo nie mógł wziąć pierwszego wdechu
powietrza, oczy jakby mu się zlepiły. Obok siebie słyszał dziwne szepty. Gdy w
końcu jakaś niewidzialna siła pozwoliła otworzyć mu oczy…Cóż, Michał chyba
wolał już swoje nędzne życie na Ziemi, od tego, co zobaczył.
Okey, kilka spraw organizacyjnych. Teraz w kolejce jest Cukier, potem Nina, następnie Bartek, na końcu Cholera. Być może dojdą jeszcze dwie osoby, ale to się jeszcze zobaczy.
OdpowiedzUsuńStarałem się napisać coś krótkiego, w dodatku światem można łatwo manipulować. Wydarzyć może się tam dosłownie wszystko. Na przykład dla Michała straszne mogło być to, że zobaczył Biebera w stroju baletnicy jedzącego loda w seksowny sposób/na serio coś strasznego itp. Liczy się Wasza wyobraźnia, myślę, że dacie sobie radę.
Cukier, jakbyś do niedzieli się wyrobiła, byłoby świetnie. A jak do soboty to wręcz cudownie. :) Może być nawet krótsze od tego.
Aha, komentujmy sobie nawzajem nasze fragmenty. Wtedy łatwej zauważymy błędy, które popełniamy. Każdą krytykę przyjmę na siebie z godnością. :)
Czekam na Wasze opinie.
"w miarę dobrą" i "piękny księżyc w pełni. Mógł dobrze przyjrzeć się pięknemu"
OdpowiedzUsuńTe dwa sformułowania nie leżą. Za dużo zaimków i "był/a/o".
Co poza tym-stworzyłeś początek historii, profil bohatera, udało się to zrobić bardzo dobrze, mimo krótkiego fragmentu Michał nie jest obcym, nijakim niczym, jest już POSTACIĄ.
Na początku też zabrałeś nas do swojej historii i było to opowiadanie, mniej więcej od tego miejsca zaczęły się już tylko fakty i informacje, coś jak fragment reportażu(?) biografii(?) "Widzicie, Michał był „innym” chłopcem. Praktycznie od zawsze. Dziwnie się ubierał, dziwnie chodził, dziwnie się uśmiechał". Nie twierdzę, że nie powinno tego być, jedynie sądzę, że jest za dużo.
Pomysł z piosenką był świetny, właściwie dla mnie jest to oryginalna innowacja, mimo, że samego kawałka nie trawię, COŚ wprowadził i zmienił.
Dzięki za opinię. Teraz już niczego nie poprawię, ale na przyszłość będę uważał. Informacji jest dużo, ponieważ chciałem w ten sposób ułatwić nieco zadanie reszcie. Wydaje mi się, że im lepiej opisana będzie postać, tym łatwiej będzie tworzyć dla niej historię.
UsuńTakich innowacji postaram się trochę pododawać, ale to z umiarem.
PS Kolejna osoba - Kaorii - dołączyła do projektu. Witamy w zespole. :)
Co technicznej strony tekstu chciałabym tylko napisać, że jeśliby uczepić się poprawnej polszczyzny, to nie powinno się chyba mówić i pisać "w każdym bądź razie". Istnieją dwie osobne konstrukcje: w każdym razie oraz bądź co bądź. Nie należy ich łączyć.
OdpowiedzUsuńCóż, muszę powiedzieć, że Michał mnie zaintrygował. Piosenka wniosła do treści pewien szalony, mroczny nastrój. A może to ja przydaję jej mroczności, bo czytam to, komentuję i słucham piosenki krótko przed północą?
Zresztą cały świat, który stworzyłeś jest ciekawy. Mi nie wydaje się, być napisał za dużo. Raczej, moim zdaniem, ułatwiłeś kontynuowanie.
Ps. Jeśli Cukier nie zdąży lub coś jemu/jej (?) wypadnie, chętnie wskoczę na miejsce po Tobie, nie będzie problemu :)
"Co do..." miało być, rzecz jasna. Już sama nie widzę, co piszę, a innych się czepiam.
UsuńOkey, sprawdziłem - faktycznie tak się nie powinno pisać. A szczerze mówiąc, nawet o tym nie wiedziałem. Na przyszłość postaram się to zapamiętać.
UsuńJak piosenka Ci się spodobała, to tu masz wykonanie oryginalne, w znacznie bardziej punkowym klimacie [url]http://www.youtube.com/watch?v=IRlNfX3P5_4[/url]
Cukier (Marta) powie mi dziś, czy się wyrobi, jak coś, to dam Ci znać.
PS Ostatnio na FB napisałem panu Winnickiemu (polityk), że robi bardzo częsty błąd pisze "ps/PS./P.S/p.s" zamiast napisać poprawnie - "PS". Tak tyko przy okazji. ;)
Powtórzenie już w pierwszym wersie. Nie potrzeba pisać "tego dnia". Mogłoby być nawet "Wieczór zapadł wyjątkowo szybko".
OdpowiedzUsuńZaskoczył mnie fakt, iż opowiadanie nie jest w klimacie fantasy czy s-f. Podoba mi się tajemniczy klimat. Jednak pierwsze wrażenie o głównym bohaterze nie jest dobre. Pomyślałam, że to znowu jakiś emo dzieciak, którego piętnastoletnie życie jest takie ciężkie aż chce je zakończyć... Z wyglądu skojarzył mi się z Potterem xD
Pozory mylą, gdyż jak się okazuje, chodzi o coś więcej. Masz manierę pisania w taki tajemniczy sposób. Hmm właściwie nie wiem jak to określić, ale spotkałam się z tym w kilku kryminałach, które czytałam i w wielu amatorskich opowiadaniach.
Co do treści nie mam pojęcia jak rozumieć te postaci Iluzji i Imaginacji... Jednak jakiś element fantasy czy może wytwór wyobraźni Michała? W każdym razie dobra robota. Ciekawe jak sobie poradzi kolejna osoba :)
SF czy fantasy mogłoby nie trafić do szerszego grona. W takich klimatach też czuję się dobrze.:)
UsuńDzięki za wyłapanie błędu.
Jeśli mam być szczery to opowiadanie nie jest moim zdaniem najlepsze. Jakoś początek mnie nie porywa a całość jak na razie nudna. Dzieciak skrzywdzony przez los z jakimś tam sztylecikiem. Jak na razie to jednak początek i w przyszłości mam nadzieję na coś lepszego. Na jakiś dynamiczny rozwój historii, chyba że to ma być opera mydlana w stylu emo.
OdpowiedzUsuńSorry za hejt, ale jestem szczery i piszę to co myślę. I mam nadzieję, że moją krytykę w przyszłości jaki i pochwały przyjmiecie tak samo.
Punish
Spoko, krytyka jest krytyką, masz do niej pełne prawo. Dobrze zresztą wiesz, że ja się o takie rzeczy nie obrażam. :)
UsuńOd razu rzuciło mi się w oczy - ,,Zwłaszcza w błękitny okrągły błękitny klejnot, który znajdował się w rozwartej paszczy zwierzęcia.''
OdpowiedzUsuńCiekawie sie zapowiada, ale czekam, co bedzie dalej.
Duże pole do popisu.
Pozdrawiam,
cholera
Pole do popisu jest, koleżanki umieją je wykorzystać, jak widać.
UsuńDzięki za wyłapanie błędu, ostatni raz piszę bez sprawdzenia tekstu po dłuższym odstępie czasu.